.
.
pARtY PaRTy paRTY pArtY partY ParTy
.
.
PaRtY 16/7/2010
.
What Queer Fest?
Ή, τι είναι αυτό το κουίρ τέλος πάντων; Τι άλλο θα μας βρει σε αυτές τις εποχές του «μεταμοντερνισμού» και της «ρευστότητας»; Δεν μας έφταναν οι φεμινίστριες; Δεν είναι πια ίσες οι γυναίκες και οι άντρες; Και οι ομοφυλόφιλοι; Ε, αυτοί πια είναι παντού. Παντρεύονται κιόλας. Ε, τι κουίρ και κουραφέξαλα μας τσαμπουνάνε;
Από την πρώτη αναγνωριστική συνάντηση, σε μια μονοκατοικία στα Πετράλωνα, μέχρι και αυτές στην κατάληψη Σκαραμαγκά, βρισκόμαστε σχεδόν ένα χρόνο τώρα και ρωτάμε η μία τον άλλο για το τι θα κάνουμε, πώς θα το κάνουμε και γιατί θα το κάνουμε. Ίσως αφορμή να υπήρξε ο Δεκέμβρης και οι ρωγμές του -αν και οι βαθιές ρωγμές στην καθημερινότητα μας, οι διχασμοί ανάμεσα στην αστυνομευτική κανονικότητα κι αυτό που ζούμε, αποτελούν την οικεία ιστορία της εμπειρίας μας -κι αυτή η ιστορία είναι παλιά. Έτσι βρεθήκαμε να ζητάμε ξανά και ξανά όλο και περισσότερο χώρο για τη ζωή μας και την κάβλα μας. Χώρο για δημιουργία και ανατροπή. Βρεθήκαμε μέσα από ομάδες που την ψάχνουν με τα φύλα και τις σεξουαλικότητες τους, που πολλές φορές γίνονται και ενοχλητικές με τα «έμφυλα θέματά» τους. Βρεθήκαμε και εκτός αυτών των ομάδων. Στο δρόμο, στην πόλη, στις διαδρομές του προσωπικού που γίνεται πολιτικό.
Φτιάξαμε μια συνέλευση ως αλλόκοτες, φεμινίστριες, λεσβίες κι αδερφές, ως φρικιά κι ανώμαλες, ως τρανς αγόρια και κορίτσια. Θα χτίσουμε τρεις μέρες τον Νοέμβρη για αυτό που είμαστε, για την εμπειρία μας, για την κοινωνική απελευθέρωση. Αποτελούμε μια κοινότητα που νιώθει κυριολεκτικά στο πετσί της την εξουσία του καταναγκασμού “των δύο φύλων και της μίας σεξουαλικότητας”. Δεν είμαστε εδώ για να σπάσουμε τα στερεότυπα αλλά είμαστε εδώ επειδή αυτά σπάνε καθημερινά πάνω μας και χρειάζεται μόνο να στρέψουμε το βλέμμα στο κοινωνικό μας σώμα για να το δούμε.
Είμαστε εδώ για το πολιτικό που επιμένει (σε επαναστατικούς ή μη κύκλους) να μην αποκαλείται “πολιτισμικό” ή “δευτερεύον” από τους εργολάβους των διαφόρων πολιτικών ταυτοτήτων, είμαστε εδώ για την πολιτική πράξη που επιμένει να φαντάζεται, να ρισκάρει, να κάνει αυτοκριτική. Είμαστε εδώ για να διαπραγματευτούμε από κοινού τα σώματα και τις επιθυμίες μας όπως τα βιώνουμε σε ένα πλαίσιο καπιταλιστικών, πατριαρχικών σχέσεων και κυρίαρχων εθνικών αφηγήσεων. Και είμαστε εδώ, συλλογικά και αυτοοργανωμένα διεκδικώντας χώρο και χρόνο για αυτά τα τα σώματα που πονάνε και ξέρουν, που επιθυμούν και αντιστέκονται.
.
.
.